Di Francesco Reitano
Tra tutt’i cosi chi crijau ‘u Signuri:
‘u jornu, ’a notti, ’u mari, i stilli e ‘u ventu,
a tutti quanti nci detti sapuri,
ad ogni cosa nci detti sentimentu.
All’omu nci crijau nt’a la so’ menti
na cosa chi ssapi di misteru,
all’apparenza non si vidi nenti
e tutti quanti chjamanu misteru.
Staci nt’a testa sempi ‘n’dormivigghjia
i quandu faci jornu a quandu scura;
si nc’è nicessitati si risbigghjia
sinnò staci tranquillu e aspetta l’ura
m’u’ssali chilla assurda malatìa
chi saucija ‘u cori e ‘mbacel’a vista
e rendi suspettusi: ‘a gelusia!
Perciò nci voli ‘a menti sempi frisca
u si domina stù sentimentu veru
e u si scapizza sulu quandu è nicessariu,
sinnò ‘a raggiuni chi non è misteru
si faci strabbenidiri all’anch’all’ariu.
Troppu fraccommiti, poi, non esti giustu
e mancu nu cumportamentu assai severu:
‘a vita è bella e mmu nci duni gustu
ogni cosa chi fai… falla c’ù penzeru.