Di Francesco Reitano
Chi nci ‘mporta si ‘u mundu deraglia,
si ‘u mari è mbuttutu i velenu
‘u stessu chi ormai ammorba l’aria?
Nullu nci menti nu frenu!
Chi nci mporta si senti nu ngusciu
i ‘na perzuna chi staci morendu?
Sti cosi non fannu cchjù scrusciu,
‘u mundu vaji fujendu;
I jorna passanu prestu
i notti su’ sempi cchjù scuri
beatu cu esti cchjù lestu
u si conza megghjiu ‘u pagghjiuni,
‘u restu non cunta, è banali:
cu’ mangia cu moli e cu denti,
‘u malatu si porta ‘o spitali,
‘u cumandu resta ‘o potenti.
Tradimenti, mbrogghji, intrallazzi
ormai non si cuntanu cchjuni,
avogghjia u reclami e u ti ncazzi:
si ne ccetti, resti… minchjuni!
I valuri, l’amuri, l’onestà?
sunnu sulu palori a lu ventu;
l’apri l’occhji, esti n’atta ‘a realtà
e peggiora cu’ passari d’u tempu.
E quandu poi sona… ’a campana
pecchì pur’u potenti sa cogghji,
non cangia i certu ‘a mattana,
t’adduni ca restan’i mbrogghji.